شاعرانه های شهری
اله یار نجفی
افتتاحیه در گالری آران ۲۷ بهمن ۱۳۹۶
ادامه نمایشگاه تا ۱۱ اسفندماه ۱۳۹۶

اله یار نجفی شاعر شهرهاست. او ترجمانی جدید از مجموعه هایی از کلمات را پیشنهاد می دهد: نام اماکن، نشانه های دیجیتالی و تبلیغاتی؛ تا به یادمان آورد که شهرها مجموعه ای از نام ها و کلمات هستند. انرژی و سرعت شهرهایی که در آنها زندگی کرده بطور واضح تاثیرگذار بوده اند. این شاعر در خیابانهای شهر قدم میزند و به مدد تجربه زیسته اش معمولی ترین زوایای زندگی روزمره را در قالبی نو بازگو و برجسته می کند. او کلمات پراکنده شده در شهر را جمع می کند تا با بیانی شمرده و متمرکز هویت خود را به تصویر کشد و زیست خود در میان اجرها و سازه های شهری را توجیه کند. هیجان و سرخوردگی های زندگی روزمره شهری لحظاتی گذرا هستند و اگر شاعران شهرها که این دقایق را ضبط و بازگو می کنند و میخوانند و خاطره می سازند، نباشند شاید ما کمتر توضیح و توجیحی برای زیستن خود در این میانه بیابیم. در دنیای مدرن امروزی مان که در آن وسعت استفاده از وسایل ارتباطی الکترونیکی و شبکه های مجازی   گسترده است، به لطف این شاعران و نویسندگان شهری که گذرگاه ها و عرصه های جدید شهری را کاوش و سیاحت می کنند، شهروندان امکان برقراری ارتباط مجدد با فضای واقعی پیرامون خود را پیدا می کنند. 
انرژی این "شهرگرد" عناصر مکانیکی و طبیعی را با هم تلفیق می کند. دامگاهی که در آن فرم های گیاهی و صنعتی در کنار هم قرار می گیرند؛ لایه های بسیاری که برش و نموداری از زندگی شهری هستند.با هر لایه رنگ روی ورق های پلاستیکی چاپ شده لنتی کولار،  هنرمند مجموعه ی از پنجره ها و دریچه ها را باز می کند، پنجر ه هایی که هریک به تنهایی بخشی از قصه را روایت می کنند و در کنار هم به حافظه جمعی مان اضافه می شوند. 
در کولاژ عکس های هنرمند، موجودات پیوندی ( هیبریدی) آزاد هستند که در آسمانها حرکت کنند، فارغ از قید و بند آجر و سیمان؛ پرواز خیال انگیزی که جذاب و غریب است. 
 در ویدئو "شطحیات"، به معنای سخنوری در زمان وجد صوفیان، شعر عاشقانه ی شکل می گیرد، شاید خطاب به دختری و یا خود شهر، انتخابی که به مخاطب واگذار میشود. در این اثر نیز هنرمند مجموعه ی از کلمات را انتخاب می کند و با در کنار هم گذاشتن و خواندن این کلمات با ریتمی مشخص و پرمعنی، شعری نظم دار و زیبا و سوال برانگیز را می سازد. این رویه در مکعب های روبیک او نیز تکرار میشود،- در شباهتی غریب و  نزدیک با بلوک های ساختمانی شهری- باز هم ذهن بازیگوش هنرمند مجموعه ی از کلمات و مفاهیم را در ترکیب های متعدد پیشنهاد می دهد. 
هم در معنا و هم در پردازش ذهن خلاق و عمق بینش هنرمند مشهود است. او درگیر شهر است و دغدغه تاثیر مخرب ولع انسانی و شهرنشینی بر طبیعت را به تصویر می کشد. در دنیای مطلوب او شهروندان یک شهر در یک قصه زندگی می کنند، در شهرهایی که ایده ال نیستند ولی واقعی هستند. شهرها به مثابه قلمرو ایده ها و بسترهایی که که زشت و زیبا در کنار هم قرار می گیرند و کثرت و  چندگانگی و افسون و وقار زندگی را در آغوش می گیرند. 

نازیلا نوع بشری