نبض عکاسی ایران در گالری و فرهنگسراها می‌زند و در بیشتر مواقع میزبان عکس‌های انفرادی و جمعی است. نمایشگاه‌هایی که با موضوعات ملی و با عکس‌هایی از جای جای ایران به‌صورت گروهی برپا می‌شوند اما با وجود نمایشگاه‌های متعدد عکاسی اما تعداد کتاب‌هایی که در این حوزه منتشر می‌شوند بسیار محدود است و همین موضوع موجب دل‌خستگی عکاسان همنسل من شده است. عکاسانی که این روزها به‌واسطه مشکلات متعدد نسبت به جوان‌ترها کم‌تحرک‌تر شده‌اند و روند فعالیت آنها کمتر شده است.
البته باید بدون اغراق به این نکته اشاره کنم که نیمه نخست سال، همواره در حوزه عکاسی از منظر بیرونی کم‌رونق است و بخشی از این موضوع ناشی از فصلی‌شدن عکاسی است. در نیمه نخست سال به‌ویژه تابستان که دانشگاه‌ها و مرکز آموزشی تعطیل است که فعالیت‌های دوسالانه‌ها و برنامه انجمن عکاسان ایران از نیمه دوم سال شروع می‌شود، در عمل از منظر بیرونی شاهد اتفاق خاصی در حوزه عکاسی نیستیم که بازتاب رسانه‌ای پیدا کند.
اما در روزهای گذشته شاهد اتفاق مهمی در حوزه عکاسی بودیم و آن روز عکاسی است، روزی که من هنوز ریشه و دلیل نام‌گذاری آن را نمی‌دانم اما با این همه، اتفاق مهمی در حوزه عکاسی است و زمینه‌ای را فراهم می‌کند که اقشار مختلف جامعه با بهره‌گیری از امکانات شبکه‌های رسانه‌ای و پیامک به عکاسان این روز را تبریک بگویند.
همان‌طور که گفتم نمی‌دانم چرا و به چه مناسبتی روز عکاسی مطرح شده است اما این نام‌گذاری به‌نوعی ارزش‌گذاری به عکس و عکاسی است. این‌روزها که همه از روی دل‌مشغولی و تفنن دوربین دست می‌گیرند، عکاسی می‌کنند و دوست دارند که عکس‌هایشان در سطح جامعه نیز انعکاس پیدا کند. با این روند به نوعی زمینه‌ای فراهم شده است که عکاسی بیش از گذشته با اقبال جمعی روبه‌رو شود و نگاه‌ها نسبت به عکس و عکاسی تغییر کند.
به جرات می‌توان گفت که پس از انقلاب مشروطه، شاهد سرآغازی در عکاسی ایران بوده‌ایم و در این دوره بود که دوربین‌های عکاسی از درون قصر‌ها به بیرون از قصر انتقال پیدا کردند و مردم عادی نیز به‌عنوان سوژه عکاسان مورد توجه قرار گرفتند.
پس از آن عکاسی در ایران همسو با رویکرهای جهانی پیش رفت. با اختراع دوربین‌های دیجیتال انقلاب دیگری در عکاسی به‌وجود آمد و پس از آن با اضافه‌شدن دوربین به گوشی‌های همراه زمینه دیگری فراهم شد تا عکاسی در جامعه تعاملی‌تر شود و نگاهی که پیش‌تر در سطح عوام نسبت به عکاسی در جامعه ما وجود داشت، تلطیف شود و حتی پدیده دیگری به‌نام شهروند عکاس مطرح شود.
پدیده‌ای که این‌روزها جهان را تحت‌الشعاع خود قرارداده و بازتاب‌های مثبت و منفی متعددی در عرصه ملی و بین‌المللی از خود به‌جای گذاشته است.
با وجود عکاسی تفننی از سوی شهروند عکاسان، نام‌گذاری روزی به‌نام عکاسی و تبریک این روز به عکاسان زمینه‌ای را به‌وجود آورده است که مرزی میان عکاس شهروندان و کسانی که به‌صورت حرفه‌ای عکاسی می‌کنند، کشیده شود و قدر و شان عکاسان حرفه‌ای تا حدودی هر چند کم دانسته شود.